dag 24, Geüs-d'Oloron - St.Jean-Pied-de-Port

Dag 24, 16 juni, Geus-d‘Oleron - St.Jean-Pied-de-Port, 59 km, totaal 895

Ons duurste verblijf tot nu toe, hotel Chez Germaine, in Geüs-d’Oleron wordt door ins niet optimaal uitgenut. De maaltijden zijn prima het zwembad mogelijk ook, maar daar maken wij geen gebruik van. Het bed van Nico blijft lang onbeslapen. WiFi ne marche pas, ondanks de vriendelijke hulp van de dochter van de eigenaar. Nico deed als laatste het licht uit in het hotel.

Na het ontbijt als een speer weg. Maar die speer werd al gauw teniet gedaan door een klim van 5 km. Maar gewoon doorbijten en dan komen we altijd weer boven. Van zo’n klim schrikken we al niet meer.

We komen een 12^e eeuws kerkje tegen, dat op de erfgoedlijst van Unesco staat. Het kerkje is pittoresk. Het is zorgvuldig gerestaureerd.

Om 2 uur ‘s middags zijn we in St.Jean-Pied-de-Port. Voor ons doen stoppen we dus vroeg die dag. Morgen vallen we de Pyreneeën a an. Dit dorp blijkt zeer druk bezocht door “gewone” toeristen en veel caminogangers, meest voetgangers.

We bezoeken een vestiging van het Compostela Genootschap voor een nieuwe pas voor Nico. We krijgen beide een tampon (stempel) in onze pas. Tevens krijgen we veel info over het Spaanse Camino traject.

We besluiten weer een hoeveelheid bagage naar huis terug te sturen, o.a. de 2 routeboekjes die we nu afgewerkt” hebben. Samen hebben we 6 kg verzameld. Een doos van de posterijen wordt alles volgepropt , er kan niets meer bij. Het beklimmen van de vele Spaanse bergen die we tegen gaan komen moet daardoor weer iets lichter uitvallen.

Op de camping Municipal, vlakbij het centrum, zetten we onze tentjes op.

We vinden in het dorp een internetcafeetje. Ook daar valt het niet mee de verbinding voor elkaar te krijgen.

St.Jean-Pied-de-Port is best een mooi stadje, heel veel prachtig gerestaureerde oude huizen staan langs de steil omhooglopende dorpstraat. We hebben nog even een door Nederlanderse vrijwilligers gerunde pelgrimsherberg bezocht. De eigenaresse Huberta is een bekende van Ronald.

We zijn weer wat te laat om te gaan eten, de meeste restaurants hebben hun keuken en de luiken al gesloten. Uiteindelijk vinden we er toch nog een. Nico eet er zijn favoriet forel(letjes).