dag 23, Nay - Geús-d'Oloron

Dag 23, 15 juni, Nay - Geus-d‘Oleron, 54 km, totaal km 1836

Dat hebben we eerder gehoord: onze gastheer nodigt ons uit voor een kopje koffie a la maison. Aan de keukentafel c.q. eettafel krijgen we meerdere espresso’s, rozijnencake en fruit aangereikt. Onder een gezellig gesprek eten we bijna de hele cake op, het werd ons ook duidelijk gezegd dat we zoveel konden nemen als we wilden. Moncef, zo heet onze gastheer, wijst ons de douche in het souterrain. Daar mogen wij gebruik van maken. Het ontbreekt ons dus aan niets. Moncef vertrekt naar zijn werk in een vliegtuigfabriek. Sylvie is oppasmoeder en heeft dus een paar kleine kinderen over de vloer.

Nico snelt even naar de bakker om een perentaart te halen en dat aan Sylvie aan te bieden als dank voor de gastvrijheid.

Nico moet tientallen naaktslakken van zijn tent verwijderen voordat hij hem kan afbreken.

We worden uitgezwaaid door Sylvie en een van haar oppaskinderen.

Zoals elke dag willen we wat proviand inslaan voor de lunch ergens buiten in ‘t groen. Om ergens een winkel(tje) te vinden is dikwijls niet eenvoudig. Hele dorpen zijn verstoken van enige negotie. Dat komt vooral door de terugloop van bewoning in deze dorpjes, maar ook door de concurrentie van de grotere supers in de grotere dorpen c.q. steden. Zelfs in Nay, wat toch een behoorlijke plaats is, is geen alimentation te vinden. Er was een Super U, maar die is onder het puin van een aardverschuiving verdwenen. De andere is op Maandag gesloten.

In een volgend dorpje ontwaren wij zowaar een bakkertje met nog wat andere levensmiddelen, en, o wonder, nog een paar honderd meter verderop zit een slager voor de kaas. Deze kleine winkeltjes vragen, begrijpelijk, de hoofdprijs voor deze levensmiddelen.

Aan de voet van de Pyreneeën fietsen wij westwaarts. At en toe zien we wat hoge toppen door het grijze wolkendek heen steken. Voor het fietsen is het prima weer, weinig wind en niet te warm. We fietsen dan ook in een lekker tempo steeds wat hoger. Na 25 km begint er een lange afdaling naar Oleron. Heerlijk is dat om zonder inspanning om je heen te kunnen kijken. Door de snelheid voel je een fris windje je transpiratievocht op je huid verdampen.

In de buurt van Buzy willen we lunchen en we kijken uit naar een geschikte plek. Een bankje! We hebben deze keer keus uit vele soorten beleg, jam, banaan, chocopasta, kaas, wat een luxe. Met vers gezette koffie. Als het water van de koffie bijna kookt, beginnen de grijze wolken hun vracht te lossen. We kijken nog eens goed om ons heen en zien een prachtige grote abri bij de ingang van een lege, ongebruikte sporthal. Ook de bankjes ontbreken daar niet. Wij zitten comfortabel droog en onze fietsen staan ook droog, wat wilo je nog meer. De regen komt echt met bakken uit de lucht. Voorlopig blijven we hier schuilen. Ca 2 uur later, na het schrijven van kaarten en het schrijven van teksten voor de weblog, doen we weer een poging verder te komen zonder doorweekt te raken.

Als een speer dalen we af naar Oleron-st-Marie. Bij het Bureau de Tourisme informeren we naar een internet café. Tegenover de cathedrale St.Marie is de WiFi gevonden. Nico verstuurt foto’s en verslagen. We zijn weer een beetje bij. De cathedrale wordt ook nog bezocht, wij beide steken een kaarsje op (de cathedrale verdient er zo ook nog wat aan) Ronald voor Josje en Nico voor Anneke en Marjoleine.

Om vijf uur vinden we het welletjes in Oleron en gaan op weg richting St.Jean-Pied-de-Port. Dat ligt nog 30 km verderop, normaal gesproken moet dat nog kunnen. Echter in Geüs-d’Oleron is het fini. De regen wordt steeds heftieger, we zijn inmiddels kletsnat. Het eerst het beste onderkomen is voor ons.

“Chez Germaine” is een charmant hotelletje met echte bedden en een prima keuken blijkt. Het heeft zelfs een zwembad, maar dat hebben we, alweer, niet kunnen gebruiken. Onze kleren kunnen we drogen op een entresol.

Het hotel beschikt over WiFi, een extra pluspunt voor pelgrims die een weblog bijhouden. De dochter van de eigenaar assisteert ons bij het verkrijgen van de verbinding. Ronald zoekt zijn luxe slaapplaats op om kwart voor twaalf, Nico blijft proberen de weblog te actualiseren. Dat lukt dus niet, de verbinding is zeer grillig. Om 2 uur geeft Nico het op en gaat ook nog even genieten van een echt bed.